Cyklinowanie powierzchni podłogi drewnianej ma za zadanie wyrównanie jej, nadając jej cechy płaszczyzny poprzez usunięcie niewielkich nadwyżek materiału posadzki, mieszczących sie w zakresie dopuszczalnych tolerancji grubości. Jako, że mogą być to jedynie małe występy materiału, a dawka ich usunięcia precyzyjna, stosujemy do tego technikę cyklinowania (szlifowania). Nie może być ona użyta do usuwania nierówności, wynikających z usterek powierzchni posadzki. Z tego powodu tak wielkie znaczenie dla jakości podłogi ma sposób i dokładność przygodowania podkładu, oraz badanie jego prawidłowego kształtu przed rozpoczęciem cyklinowania jego powierzchni.
 
Przed przystąpieniem do cyklinowania ułożonej posadzki, zadajemy sobie pytanie, czy okres od jej montażu pozwolił na odpowiednią aklimatyzację drewna. Przy określeniu czasu, w jakim można rozpocząć cyklinowanie, bierzemy pod uwagę:
- rodzaj mocowania podłogi (gwoździe lub klej)
- czas schnięcia kleju
- wilgotność i temperaturę panującą w pomieszczeniu
- wilgotność oraz rodzaj drewna układanej podłogi
 
Zasadą jest, że dla pomieszczenia o temperaturze 20 stopni i wilgotności powietrza około 50%, po ułożeniu parkietu z użyciem kleju dyspersyjnego, lub reaktywnego, np poliuretanowego, cyklinowanie można rozpocząć nie wcześniej niż po 3 dobach. Na posadzkę ułożoną na klej żywiczny, cykliniarką można wjechać dopiero po upływie 5 do 7 dni.
 
Jako że powyższe wartości podane są dla standardowych warunków zamieszkania oraz wilgotności parkietu, które podczas prac remontowych często są zmienne, natomiast stabilne gatunki drewna dłużej oddają wilgoć, dla bezpieczeństwa okres pomiędzy ułożeniem parkietu a jego cyklinowaniem określamy na co najmniej 10-14 dni. Pozwala to nam mieć pewność, że drewno przed rozpoczęciem cyklinowania uzyska stan równowagi wilgotnościowej, adekwatnej do pomieszczenia, w którym zostało ułożone. Zachowując odpowiedni odstęp czasu, nie naruszamy również połączenia między materiałem posadzki a podkładem.
 
Przedwczesne cyklinowanie drewna, po pewnym czasie uwidacznia również rozkład poszczególnych elementów parkietu.
 
Proces cyklinowanie składa się zazwyczaj z trzech części:
- cyklinowanie zgrubne (wyrównawcze) wykonujemy materiałem ściernym o grubszym nasypie w celu wyrównania powierzchni posadzki przez usunięcie występów pochodzących z dopuszczalnych odchyłek wymiarów grubości jej elementów. Materiały ścierne użyte do takiego szlifu to zazwyczaj granulacja P 24 lub P 36
- cyklinowanie wygładzające mające na celu nadanie powierzchni posadzki cech prawidłowej geometrycznie płaszczyzny oraz jednolitej faktury drewna; wykonuje się go materiałem ściernym o drobniejszym nasypie, zachowując największą dbałość o prawidłowe prowadzenie cykliniarki na całej powierzchni posadzki. Do tego szlifu używamy zwykle papieru o granulacji P 60 lub P 80
- cyklinowanie wykańczające z użyciem materiałów sciernym o najdrobniejszej granulacji, dobranej do gatunku drewna oraz późniejszego wykończenia posadzki. Używane materiały ścierne to od P 80 w przypadku desek z drewna iglastego, do P 120 i powyżej, o ile jest to wymagane.
 
Jeżeli podłogę wykańczamy warstwą lakierową, granulację dobieramy zgodnie ze specyfikacją producenta lakieru. Ostateczny szlif powinien być przeprowadzony zwykle papierem o granulacji P 100 lub P 120. Zastosowanie drobniejszego papieru na cykliniarce może niekorzystnie wpłynąć na adhezję(łączenie) pomiędzy lakierem a powierzchnię drewna.
 
W przypadku olejowania podłogi, ostateczne cyklinowanie wykonujemy papierem o granulacji max P 100. Przeszlifowanie powierzchni utrudni penetrację drewna przez olej, a więc obniży jego trwałość.]
 
Wybór właściwego uziarnienia uzależniony jest też w dużej mierze od znajomości maszyny oraz doświadczenia cykliniarza. Szlifierki mimośrodowe, używane w miejscach niedostępnych dla cykliniarki, ze względu na rodzaj ruchu nie wymagają tak drobnych granulacji. Do szlifu warstw powłok lakieru, używamy siatek ściernych o granulacji P 120, lub innych zgodnych ze specyfikacją producenta.